Ο «Σύλλογος Γονέων και Φίλων Αθλητών Α.Μ.Ε.Α» ιδρύθηκε το 2008 στην Θεσσαλονίκη. Σκοπός του συλλόγου είναι η καλυτέρευση της ζωής των αθλητών Α.Μ.Ε.Α, η αποφυγή του κοινωνικού αποκλεισμού τους, η καλλιέργεια του αθλητικού πνεύματος και η ανάπτυξη της κοινωνικής αλληλεγγύης μεταξύ των αθλητών αλλά και με άλλα μέλη και φορείς της κοινωνίας. Ο σύλλογος πραγματοποιεί τους στόχους του με τη διοργάνωση αθλητικών αγώνων, διαλέξεων, ομιλιών κ.λ.π

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Στέλιος Κυμπουρόπουλος: "Τα θέματα αναπηρίας δεν είναι ειδικά θέματα"

Ένας πολύ δικός μου άνθρωπος, σε μια πρόσφατη συζήτηση που είχαμε, μου είπε το εξής:
"Τον αγαπώ πολύ τον Στέλιο. Το Στέλιο που γνώρισα εγώ, όχι τον ήρωα που βλέπουν οι άλλοι!" Και με την λέξη "άλλοι" εννοούσε, όλους αυτούς τους ανθρώπους που βλέπουν ένα άτομο με αναπηρία (ΑμεΑ) ως παλαιστή της ζωής, αγωνιστή - πρωταθλητή της ζωής, το παράδειγμα για όσους παραπονιούνται για την "κακή" ζωή τους, το παράδειγμα που δίνει κουράγιο σε όλη την κοινωνία.
Τα ΜΜΕ αποδίδουν ηρωικούς χαρακτηρισμούς στα άτομα με αναπηρία με στόχο να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη και να αποπροσανατολίσουν την προσοχή από τα ουσιώδη θέματα που αφορούν τους ανθρώπους με αναπηρία. Αναλυτικότερα, χρησιμοποιούν τα "επιτεύγματα" των ανθρώπων με αναπηρία ως επικοινωνιακό κόλπο.
Αυτό αποτελεί άλλοθι για μια κοινωνία που δε διασφαλίζει για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες ισότιμη ένταξη: στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στην ψυχαγωγία, στην αγορά εργασίας.
"Κοίτα με στα μάτια κ. δημοσιογράφε και μη με χαϊδεύεις στο κεφάλι σα μικρό παιδί. Είμαι 25 χρονών και είμαι άντρας, κάθομαι δε κάθομαι σε αναπηρικό αμαξίδιο" αυτό είναι που θέλω να φωνάξω όταν βρίσκομαι σε μια τηλεοπτική εκπομπή, διαβάζω μια συνέντευξη που έχω δώσει και παντού διαγράφεται το "είσαι παιδί ακόμα, δε ξέρεις εσύ!"
Άνθρωπος με αναπηρία να σημαίνει παιδί ή πρωταθλητής της ζωής ή πολλά άλλα είναι μια εικόνα - πρότυπο που έχουν περισσότερο δημιουργήσει τα ελληνικά ΜΜΕ.
Θέλουν τα ΑμεΑ να παραμένουν πάντα παιδιά, άτυχα από τότε που γεννήθηκαν, που πρέπει να βοηθήσουν αυτοί οι "μεγάλοι" για να αναδείξουν την προσωπικότητά τους, τα καημένα.
Η αναπηρία δεν είναι ιδιότητα, είναι χαρακτηριστικό.
Είναι χαρακτηριστικό όπως το να είναι κάποιος ψηλός ή κοντός με ξανθό μαλλί και μάτια οποιοδήποτε χρώματος.
Το πως χειρίζεται από το καθέναν άνθρωπο η αναπηρία είναι προσωπικό θέμα.
Δεν είναι δυνατόν, σε μια εποχή που όλα είναι επιτρεπτά, που υπάρχει μεγάλη πληροφόρηση να νοιάζεται ο τηλεθεατής και ο αναγνώστης με περιέργεια μόνο για το πως σηκώνομαι, πως τρώω, πως ξύνομαι και πως κάνε έρωτα.
Αν και για το τελευταίο δεν είναι βέβαιο ότι αληθινά ενδιαφέρονται να "μάθουν", γιατί οι άνθρωποι με αναπηρία σαν παιδιά υποτίθεται ότι είναι ασεξουαλικά όντα, χωρίς ενδιαφέρον για αυτήν την πράξη. Βέβαια σε μια εποχή που υπάρχει το προσωπικό reality για όλους και για όλες τις εκφάνσεις της ζωής, η εξερεύνηση στη "δυσκολία" μου για να ζήσω φαίνεται φυσιολογικό.
Στην προσπάθειά μου να βρω τι φταίει και τα ΜΜΕ κάνουν τους ανθρώπους με αναπηρία να δείχνουν και να νοιώθουν λιγότερο άντρες, λιγότερο γυναίκες, ρώτησα έναν άγνωστο "φίλο", σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο του διαδικτύου, τι νοιώθει όταν βλέπει έναν άνθρωπο με αναπηρία στην τηλεόραση.
Μέσα στο διάλογο που είχαμε, αναρωτήθηκε πολύ εύλογα "γιατί μας κάνουν να τους λυπούμαστε;"
Μια δήλωση με ένα άμεσο νόημα, αυτό της ερώτησης, και ένα έμμεσο πιο ουσιαστικό: αυτός ο άνθρωπος εκείνη την ώρα της κουβέντας μας, ενώ γνώριζε πως μιλά με έναν άνθρωπο με αναπηρία, αδιαφόρησε και έκανε τη συζήτηση όπως θα έκανε με τον καθένα, χωρίς ταμπού, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς φόβο και, πάνω από όλα, χωρίς να τονίζεται η αναπηρία μου.
Αυτά τα τελευταία "χαρακτηριστικά" είναι που χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ και μειώνουν την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου με αναπηρία. Δεν είναι ο Στέλιος που κατάφερε να γίνει ιατρός, γιατί πάσχει από τετραπληγία ή ο Βαγγέλης που κατάφερε να γίνει νομικός, γιατί πάσχει από τύφλωση.
Είναι οι άνθρωποι που ήθελαν να ασχοληθούν με τις συγκεκριμένες επιστήμες ή με οτιδήποτε άλλο, γιατί για αυτούς τους ανθρώπους το να ζουν με την αναπηρία είναι κομμάτι του υπόλοιπου φυσιολογικού εαυτού τους.
Και έχουν τη δυνατότητα να μιλήσουν και να αναφερθούν σε ποικίλα θέματα, άλλοι σε μεγαλύτερο και άλλοι σε μικρότερο βαθμό, όπως συμβαίνει σε όλους τους πολίτες της κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν ειδικά θέματα για τους ανθρώπους με αναπηρία!.
Δεν είναι δυνατόν να εξυμνούν οι εκπομπές και τα άρθρα το πώς ένας άνθρωπος με αναπηρία κατάφερε κάτι στη ζωή του παρ όλο που δε βλέπει, δεν περπατά ή δεν ακούει.
΄Εχει αναπηρία και αυτό είναι μέρος της πραγματικότητάς του, που για αυτόν είναι το φυσιολογικό, χωρίς ηρωισμούς, χωρίς γιατί.

Read more: http://www.i-diadromi.com/2010/12/blog-post_7577.html#ixzz18yNpMvNs

1 σχόλιο: