ΕΙΝΑΙ ευρέως αποδεκτή η άποψη ότι το επίπεδο του πολιτισμού ενός κράτους και μιας κοινωνίας κρίνεται και από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τους πολίτες με αναπηρία.
Και αν κρίνουμε από τις κατά καιρούς διαμαρτυρίες τους, με αποκορύφωμα τη χθεσινή στην πλατεία Συντάγματος, τη μαζικότερη στην ιστορία του αναπηρικού κινήματος, ο τρόπος αυτός δεν ταιριάζει σε πολιτισμένες χώρες.
Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ πλειονότητα της κατηγορίας αυτής των συνανθρώπων μας βρίσκεται έξω από την αγορά εργασίας εδώ και πολλά χρόνια. Σήμερα, όμως, στη δίνη της οικονομικής κρίσης και των περικοπών παντού, παρασύρονται σχεδόν τα πάντα, ακόμη και δικαιώματα που μέχρι πρότινος θεωρούνταν άθικτα και αναφαίρετα.
ΓΙΑ τους ανθρώπους με αναπηρία ισχύει ο προστατευτικός νόμος 2643 του 1998, με βάση τον οποίο ένα ποσοστό τους έχει το δικαίωμα να προσλαμβάνεται στον ευρύτερο δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Είναι ένα ευεργέτημα που τώρα φαίνεται ότι καταργείται εν τοις πράγμασι. Από το 2008 ο Οργανισμός Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού είχε προκηρύξει θέσεις για άτομα με αναπηρία σε δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, δηλώνει αδυναμία να γίνουν τέτοιες προσλήψεις. Αιτία; Δεν διαθέτει -λέει-μητρώο με τις επιχειρήσεις της χώρας!
ΚΙ ΑΥΤΟ δεν είναι το μοναδικό κρούσμα οπισθοχώρησης που παρατηρείται στα δικαιώματα των ανθρώπων αυτών. Ο Συνήγορος του Πολίτη δέχτηκε πέρσι τις περισσότερες καταγγελίες για ρατσιστικές συμπεριφορές σε βάρος εργαζομένων με αναπηρία συμπολιτών μας. Το γεγονός ότι οι καταγγελίες προέρχονταν από τους συλλόγους τους, φανερώνει και το μέγεθος του φόβου των δεκτών αυτών των συμπεριφορών να προχωρήσουν σε δημόσιες προσωπικές καταγγελίες.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ με αναπηρία, λοιπόν, βιώνουν ό,τι και χιλιάδες άλλοι: την ανεργία, τη μείωση του εισοδήματος, την υποβάθμιση των υπηρεσιών υγείας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης στα ιδρύματα. Μόνο που τη συνολική αυτή επιδείνωση, οι άνθρωποι που έχουν πρόσθετες ανάγκες τη νιώθουν πολύ περισσότερο…
ΚΟΝΤΑ σ’ αυτά δεν πρέπει να ξεχνιούνται οι μύριες όσες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινή ζωή τους στις αφιλόξενες πόλεις μας, με τα υποτυπώδη πεζοδρόμια (όπου δεν τα έχουν καλύψει τα σταθμευμένα αυτοκίνητα ή τα σκουπίδια), τους επικίνδυνους δρόμους, σε συνδυασμό με την «παραδοσιακή» αντικοινωνική συμπεριφορά πολλών «κανονικών» ανθρώπων απέναντί τους.
ΤΟ προεδρείο της Βουλής δέχτηκε χθες την αντιπροσωπεία των αναπήρων και παρέλαβε το κείμενο με τα αιτήματά τους. Δεν πρέπει αυτό να αποδειχθεί μια τυπική -και τελετουργική- πράξη. Αλλά να φτάσουν εκεί που πρέπει, στους αρμόδιους υπουργούς. Το γραφείο του πρωθυπουργού δεσμεύθηκε ότι σε λίγες ημέρες θα συναντηθούν μαζί του.
ΚΙ ΑΥΤΗ δεν πρέπει να είναι μια τυπική συνάντηση. Η ελληνική Πολιτεία, διά του πιο υπεύθυνου εκπροσώπου της, οφείλει να πράξει το αυτονόητο: να δώσει άμεσες λύσεις στα προβλήματά τους.
(Ελευθεροτυπία, 4 Δεκεμβρίου 2010)
Και αν κρίνουμε από τις κατά καιρούς διαμαρτυρίες τους, με αποκορύφωμα τη χθεσινή στην πλατεία Συντάγματος, τη μαζικότερη στην ιστορία του αναπηρικού κινήματος, ο τρόπος αυτός δεν ταιριάζει σε πολιτισμένες χώρες.
Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ πλειονότητα της κατηγορίας αυτής των συνανθρώπων μας βρίσκεται έξω από την αγορά εργασίας εδώ και πολλά χρόνια. Σήμερα, όμως, στη δίνη της οικονομικής κρίσης και των περικοπών παντού, παρασύρονται σχεδόν τα πάντα, ακόμη και δικαιώματα που μέχρι πρότινος θεωρούνταν άθικτα και αναφαίρετα.
ΓΙΑ τους ανθρώπους με αναπηρία ισχύει ο προστατευτικός νόμος 2643 του 1998, με βάση τον οποίο ένα ποσοστό τους έχει το δικαίωμα να προσλαμβάνεται στον ευρύτερο δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Είναι ένα ευεργέτημα που τώρα φαίνεται ότι καταργείται εν τοις πράγμασι. Από το 2008 ο Οργανισμός Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού είχε προκηρύξει θέσεις για άτομα με αναπηρία σε δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, δηλώνει αδυναμία να γίνουν τέτοιες προσλήψεις. Αιτία; Δεν διαθέτει -λέει-μητρώο με τις επιχειρήσεις της χώρας!
ΚΙ ΑΥΤΟ δεν είναι το μοναδικό κρούσμα οπισθοχώρησης που παρατηρείται στα δικαιώματα των ανθρώπων αυτών. Ο Συνήγορος του Πολίτη δέχτηκε πέρσι τις περισσότερες καταγγελίες για ρατσιστικές συμπεριφορές σε βάρος εργαζομένων με αναπηρία συμπολιτών μας. Το γεγονός ότι οι καταγγελίες προέρχονταν από τους συλλόγους τους, φανερώνει και το μέγεθος του φόβου των δεκτών αυτών των συμπεριφορών να προχωρήσουν σε δημόσιες προσωπικές καταγγελίες.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ με αναπηρία, λοιπόν, βιώνουν ό,τι και χιλιάδες άλλοι: την ανεργία, τη μείωση του εισοδήματος, την υποβάθμιση των υπηρεσιών υγείας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης στα ιδρύματα. Μόνο που τη συνολική αυτή επιδείνωση, οι άνθρωποι που έχουν πρόσθετες ανάγκες τη νιώθουν πολύ περισσότερο…
ΚΟΝΤΑ σ’ αυτά δεν πρέπει να ξεχνιούνται οι μύριες όσες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινή ζωή τους στις αφιλόξενες πόλεις μας, με τα υποτυπώδη πεζοδρόμια (όπου δεν τα έχουν καλύψει τα σταθμευμένα αυτοκίνητα ή τα σκουπίδια), τους επικίνδυνους δρόμους, σε συνδυασμό με την «παραδοσιακή» αντικοινωνική συμπεριφορά πολλών «κανονικών» ανθρώπων απέναντί τους.
ΤΟ προεδρείο της Βουλής δέχτηκε χθες την αντιπροσωπεία των αναπήρων και παρέλαβε το κείμενο με τα αιτήματά τους. Δεν πρέπει αυτό να αποδειχθεί μια τυπική -και τελετουργική- πράξη. Αλλά να φτάσουν εκεί που πρέπει, στους αρμόδιους υπουργούς. Το γραφείο του πρωθυπουργού δεσμεύθηκε ότι σε λίγες ημέρες θα συναντηθούν μαζί του.
ΚΙ ΑΥΤΗ δεν πρέπει να είναι μια τυπική συνάντηση. Η ελληνική Πολιτεία, διά του πιο υπεύθυνου εκπροσώπου της, οφείλει να πράξει το αυτονόητο: να δώσει άμεσες λύσεις στα προβλήματά τους.
(Ελευθεροτυπία, 4 Δεκεμβρίου 2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου